INSCRICIÓNS:
Asinado e datado no ángulo inferior dereito en negro,"Diego de" , debaixo,"Giráldez" debaixo, "1997" Titulado no ángulo inferior esquerdo, en negro. "Oliva"
INSCRICIÓNS:
Ó dorso, en negro, "Oliva" debaixo, "1997", "Diego de Giráldez"
Lo minucioso resulta inquietante en este autor cuya pasión por el detalle, por lo fidedigno, le lleva a imponer su verdad alterando el tema representado, mudándolo en algo enigmático y único.
El pequeño tamaño del bodegón contribuye a que el fruto adquiera una dimensión grandiosa, dominando el centro de un espacio que le pertenece y al que justifica por completo. La intensidad de su color verdoso destaca sobre el fondo negro y pardo, clara herencia de la estética tenebrista, empleando, como en un escenario, la luz puntual para extraer brillos de la lustrosa superficie.
La esencia de la vida parece estar contenida en la pequeña oliva, absolutamente minúscula y, sin embargo, plena de significado y de fuerza. Su componente simbólico lo adquiere por su vínculo filial con el olivo, emblema de la paz y de la sabiduría. La oliva representa la realidad trascendida, panteísta, siempre latente en el mundo personal de Giráldez que evoca, en palabras de Román Pereiro, " las cosas sagradas del hogar y de la tierra".
EXPOSICIONES
"Diego de Giráldez" Del 4 al 15 de Junio de 1998. Sala de Exposiciones de Caixapontevedra, Pontevedra
-Faraldo, Ramón: El mundo de Diego de Giráldez.
Lugo, Diputación Provincial, 1991
-Pablos, Francisco: Diego de Giráldez y su realismo.
Pontevedra, Diputación Provincial, 1990
-Pablos, Francisco: Plática gallega
Vigo, Caixavigo, 1981
Inconfundible é a obra deste pintor, hiperrealista e, sen embargo, a miúdo onírico. Fillo dun mariño, vive a súa nenez na vila natal nun eido case campesiño. Os oito anos a súa familia trasládase a Vigo, concretamente á rúa Real, cunha peculiar arquitectura decimonónica entre a Colexiata e o barrio mariñeiro do Berbés. Diego queda orfo de pai. Un ano máis tarde, xa se interesa polo debuxo e a pintura. Súa nai aléntao nesta vocación e lévao a Madrid para que visite o Museo do Prado outra vez-xa estivera nel cando aínda vivia seu pai. O neno devora libros de Medicina, sobre todo os de Anatomía. Canto á pintura, traballa desexando domina-la técnica, que se converte nel nunha paixón case enfermiza.
A súa primeira exposición realízaa en Vigo en 1975, acadando un éxito sorprendente.
Salta a Cataluña, confirmándose así aboa acollida que tivera. Repite incansablemente as exposicións en toda España, ata o punto de que non debe quedar cidade ou vila importante nas que non teña amosado a súa obra.
Viaxa por Europa e pasa longuísimas xornadas nos museos. Chega a coñocer a fondo a Velázquez, Zurbarán, Goya. A súa obra seleccionárona para a mostra colectiva denominada"Maestros del realismo español de la vanguardia". Expón no estranxeiro, sorprendendo sempre a peculiar actitude plástica que adopta , cun impresionante verismo nas súas representacións, nas que, sen embargo, hai unha fantasía evidente así como un inquedante misterio implícito.
De Suíza a Portugal a súa obra gaña prestixio; recibe os eloxios do grande crítico, morto prematuramente, Santiago Amón, adquiríndoa museos de España e do extranxeiro. En certo modo é único, irrepetible, o seu modo particular de emprega-os pigmentos. Giráldez é un realista diferente. Cando plasma un obxecto, unha cousa doméstica -un vaso, un ovo- a súa representación, como acontecía con Zurbarán, sepáraa do mundo común para volvela maiúscula e ser unicamente el, O Ovo, o Vaso,, O Excmo. Sr. Ovo, humilde e magnificado.
Os seus cadros relixiosos representan un mundo diferente, táctil e obsesionante. Os seus galos mortos semellan un surrealismo tamén peculiar.
Desde a máxima exactitude referencial, a pintura de Diego de Giráldez é inquedante, capaz de conmove-lo espírito menos sensible.
